طبقه بندی بیماران عقب مانده ذهنی

طبقه بندی بیماران عقب مانده ذهنی

تظاهرات بالینی:

نمای کلی عبارت است از کاهش کارائی در همه انواع کار های هوشمندانه مثل یادگیری, حافظه کوتاه مدت,

استفاده از مفاهیم و حل مشکل. گاهی یک عملکرد بیشتر از بقیه مختل میشود مثل زبان

عقب ماندگی ذهنی خفیف:  70-50

80 درصد افراد عقب ماندگی دهنی در این گروه هستند. از نظر ظاهری طبیعی هستند و نقایص حسی و حرکتی

آنان خفیف است. بنابراین عقب ماندگی ذهنی آنان تا شروع مدرسه تشخیص داده نمیشود. در سنین بزرگسالی می توانند

زندگی مستقلی داشته باشند.
 گرچه در مواردی مثل خانه داری, اشتغال  و مواجه با موقعیت های استرس زا نیازمند کمک هستند.
 عقب ماندگی ذهنی  متوسط: 49-35

12 درصد کل بیماران را تشکیل می دهند , یادگیری زبانی در حد برقراری ارتباط کافی است و اکثرا می توانند نحوه

مراقبت از خود  را یاد بگیرند. در دوران بزرگسالی اکثرا قادرند کارهای روزمره را انجام بدهند.

 عقب ماندگی ذهنی  شدید: 34-20

حدود 7% کل بیماران هستند. رشد آنان در دوران پیش دبستانی شدید کاهش یافته است و بنابراین یادگیری آنان در مدرسه نیز همینطور  است. البته بسیاری از آنان میتوانند نحوه مراقبت از خود را بیاموزند و با جملات ساده ارتباط برقرار کنند.
 در بزرگسالی می توانند وظایف ساده ای را انجام دهند  و فعالیتهای اجتمائی محدودی دارند.
 بسیاری مشکلات جسمانی همراه دارند. تعداد اندکی از آنان توانائی شناختی ویژهای دارتد که در حالت طبیعی نیازمند هوش بالاست مثل محاسبات ریاضی ذهنی یا حافظه قوی . این افراد  احمق دانشمند نامیده میشوند.

عقب ماندگی ذهنی بسیار  شدید : کمتر از 20

یک در صد عقب ماندگان ذهنی در این گروهند. تعداد اندکی از آنان می توانند کاملا از خود مراقبت کنند و نیز تعداد کمی می توانند رفتار های اجتمائی یا توانائی سخن گفتن داشته باشند.