گوش مصنوعی
این ابزار برای به کسانی تهیه شده که یاخته های مویی (گیرنده های شنوایی) آنها از بین رفته است اما عصب شنوایی آنها سالم است . در بیشتر این ابزارها از الکترودی استفاده می شود که برای تحریک یا خته های عصبی غشای پایه از روزنه ی گرد در حلزون گوش جا سازی می شود.این روش به پیوند حلزون شهرت دار . این پیوند در واقع کار گذاشتن تعدادی الکترود است در نقاط مختلف داخل حلزون گوش ، فردناشنوا میکروفونی در گوش خارجی دارد ونیز ریزپردازشگری در خارج از گوش که بسامدهای صوت را بررسی می کند وعلامت الکتریکی ضعیفی به نقطه مناسب داخل حلزون گوش می فرستد . این تحریک الکتریکی شبیه موجهای صوتی عمل می کنند و یاخته مویی مربوط به بسامد های مختلف را تحریک می کنند.در افرادی که این پیوند صورت گرفته است بیشتر افراد می توانند بسامدهای متفاوت صوت را به خوبی از هم تمیز دهند. وبسیاری از آنان می توانند صوت های مربوط به گفتار را باز شناسند به ویژه اگر پیش پردازندهای مخصوص صوتهای مربوط به تکلم که برخی تغییرات بسامد صوت های گفتاری را جدا می کند، به ریز پردازشگر افزوده شود نکته جالب اینکه ممکن است دوره حساس یا موقع بهینه برای پیوند حلزون گوش وجود داشته باشد. کودکان ناشنوایی که پیوند حلزون گوش در مورد آنها انجام شده آسانتر توانستند گفتار بیاموزند تا کودکانی که در سنین بعدی تحت عمل جراحی قرار گرفته اند. پیوندحلزون برای افراد بزرگسالی که در سنی بالاتری ناشنوا شده اند مفیدتر است تا برای کسانی که در سنین پایین تر ناشنوا شده اند.امتیاز این پیوند در کودکان بسیار کوچک احتمالا ناشی از این است که در آنان مراکز مغزی مرتبط با شنوایی وگفتار همچنان تحولات عمده ای پیدا می کند هر چه سن بزرگسالان هنگام ناشنوا شدن بیشتر باشد فرصت های بیشتری داشته اند تا انواع صوتهای مرتبط با گفتار بشنوند و همین امر این آمادگی را به آنها می دهد که صوتهای تازه ونا آشنا را که پیوند حلزون برای انان فراهم میکند بفهمند.
امید می روند پیوند حلزون گوش عاقبت لذت شنوایی را برای آدمیان ی که دچار اینگونه ناشنوای هستند فراهم سازد.
منبع
زمینه روانشناسی هیلگارد ،مولفان ریتا ال .ایتکینسون ،ریچارد سی . ایتکینسون و...ترجمه، براهینی ،محمد تقی و... تهران 1385 ، انتشارات رشد
گوش مصنوعی
این ابزار برای به کسانی تهیه شده که یاخته های مویی (گیرنده های شنوایی) آنها از بین رفته است اما عصب شنوایی آنها سالم است . در بیشتر این ابزارها از الکترودی استفاده می شود که برای تحریک یا خته های عصبی غشای پایه از روزنه ی گرد در حلزون گوش جا سازی می شود.این روش به پیوند حلزون شهرت دار . این پیوند در واقع کار گذاشتن تعدادی الکترود است در نقاط مختلف داخل حلزون گوش ، فردناشنوا میکروفونی در گوش خارجی دارد ونیز ریزپردازشگری در خارج از گوش که بسامدهای صوت را بررسی می کند وعلامت الکتریکی ضعیفی به نقطه مناسب داخل حلزون گوش می فرستد . این تحریک الکتریکی شبیه موجهای صوتی عمل می کنند و یاخته مویی مربوط به بسامد های مختلف را تحریک می کنند.در افرادی که این پیوند صورت گرفته است بیشتر افراد می توانند بسامدهای متفاوت صوت را به خوبی از هم تمیز دهند. وبسیاری از آنان می توانند صوت های مربوط به گفتار را باز شناسند به ویژه اگر پیش پردازندهای مخصوص صوتهای مربوط به تکلم که برخی تغییرات بسامد صوت های گفتاری را جدا می کند، به ریز پردازشگر افزوده شود نکته جالب اینکه ممکن است دوره حساس یا موقع بهینه برای پیوند حلزون گوش وجود داشته باشد. کودکان ناشنوایی که پیوند حلزون گوش در مورد آنها انجام شده آسانتر توانستند گفتار بیاموزند تا کودکانی که در سنین بعدی تحت عمل جراحی قرار گرفته اند. پیوندحلزون برای افراد بزرگسالی که در سنی بالاتری ناشنوا شده اند مفیدتر است تا برای کسانی که در سنین پایین تر ناشنوا شده اند.امتیاز این پیوند در کودکان بسیار کوچک احتمالا ناشی از این است که در آنان مراکز مغزی مرتبط با شنوایی وگفتار همچنان تحولات عمده ای پیدا می کند هر چه سن بزرگسالان هنگام ناشنوا شدن بیشتر باشد فرصت های بیشتری داشته اند تا انواع صوتهای مرتبط با گفتار بشنوند و همین امر این آمادگی را به آنها می دهد که صوتهای تازه ونا آشنا را که پیوند حلزون برای انان فراهم میکند بفهمند.
امید می روند پیوند حلزون گوش عاقبت لذت شنوایی را برای آدمیان ی که دچار اینگونه ناشنوای هستند فراهم سازد.
منبع
زمینه روانشناسی هیلگارد ،مولفان ریتا ال .ایتکینسون ،ریچارد سی . ایتکینسون و...ترجمه، براهینی ،محمد تقی و... تهران 1385 ، انتشارات رشد